Een nieuwe weg... Pandemie in mijn hoofd (#9 Littekens)
LITTEKENS
In deze serie ‘’De weg naar’’ vertelde ik het verhaal achter mijn gedichten. Het is alweer even geleden dat ik deze bundel schreef, maar de tijd staat niet stil. Ook alle problemen uit het verleden niet. Hoe zit het nu?
Deze bundel is geschreven nadat ik een linker kruisband operatie had gehad. De pandemie kwam goed uit: iedereen zat net als ik thuis. Voor sommige saai en vervelend maar ik zat thuis omdat ik niet veel kon en moest revalideren. Dus schreef ik. En daardoor werd ik verliefd op het schrijven en ontstond mijn bundel. En dat gevoel ben ik even kwijt geraakt, maar nu ik ook mijn rechter kruisband heb gescheurd en geopereerd bent, kriebelt het schrijven weer. Niet alleen gedichten, maar ook gedachten in blogvorm. Ik wil jullie graag meenemen in de wereld van mijn kruisband blessures.
Kruisband operatie
Ik scheurde mijn kruisband na een dansoptreden. Ik moest opgevangen worden, maar dat gebeurde niet. Ik sprong van hoge hoogte en kwam slecht terecht. Aanvankelijk dacht iedereen dat er niks aan de hand was. De huisarts stuurde me naar de fysiotherapeut en zij hielp me mijn spieren te trainen. Ik speelde toen in een theatervoorstelling en daar ging al mijn tijd naartoe. Ik had twee braces die ik zo strak als kon om mijn knie bond zodat ik kon dansen. Maar toch, ik viel meerdere keren door mijn knie en dat kon niet goed zijn. Mijn fysiotherapeute trok niet aan de bel en liet me er maar mee rond lopen, dus gooide ik al mijn charmes in de strijd bij de huisarts: ‘’IK MOET EEN MRI.’’ Die kwam er ook uiteindelijk en daarop was goed te zien of eigenlijk niks op te zien: er was geen kruisband meer. Ik werd in juli geopereerd.
Hoewel zo’n operatie nooit leuk is, ben ik er toch dankbaar voor. Ik geloof dat dingen gebeuren met een reden. Door de operatie en het veel alleen thuis zitten kwam ik erachter in wat voor slechte, vergiftigende relatie ik zat. Een jongen die me fysiek en mentaal zoveel pijn deed. Ik was niks waard. Ik kon niks. Hij manipuleerde me, hij deed me pijn. En het ergste: hij deed mij geloven dat ik echt niks waard was en niks kon. Ik geloofde zijn woorden. Ondanks dat ik nergens heen kon voelde ik me vrijer dan ooit en de pijn uit mijn been kon niet op tegen de pijn die hij me had gedaan. Ik kon weer helder denken. Maar alles wat er gebeurd was stopte ik weg. Ik wilde me focussen op mijn revalidatie en verdriet wilde ik er niet bij hebben. Telkens als hij in mijn gedachte kwam stopte ik het weg. Ik schreef er over, soms, maar nooit de echte pijnlijke pijn. Die zat diep verstopt.
Mijn revalidatie ging moeizaam en duurde lang. Maar door goede begeleiding bij Anna Topsupport kon ik langzaam weer steeds meer. En hoe beter het met mijn been ging, hoe beter het met mij ging. Ik ging weer meer naar buiten, ik begon weer te leven. Ik werd verliefd, een heerlijk gevoel. Ik ontmoette nieuwe mensen en voelde me weer goed in mijn vel. En dat bleef lang goed. Maar niet voor eeuwig.
Verstoppertje
Littekens kunnen verdwijnen. Als ik naar mijn linkerknie kijk dan zie je amper nog iets van die operatie en heb je een vergootglas nodig om te kunnen zien waar de littekens zitten. Dit komt omdat de wonden goed verzorgt zijn. Door de littekens schoon te maken, te masseren en met tijd te laten genezen zijn ze nu bijna helemaal weg. Zo werken mentale littekens ook. Alle pijnlijke gedachten van de tijd voor mijn linker kruisband operatie zijn nog grote dikke bloedende littekens. Omdat ze niet verzorgt zijn. Ze zijn weg verstopt en vol vuil.
Verstoppertje kan je spelen als je het naar je zin hebt. Als de zoeker je niet vindt terwijl je lachend achter de boom staat. Maar als iemand je schuilplek verraad en je dan laat struikelen dan val je en dan bloeden de littekens alleen maar erger. Dat gebeurde bij me. Ik was omringd door mensen die me niet in mijn waarde lieten en alle woorden, alle pijn die verstopt waren kwamen boven drijven. En daar kon ik niet mee om gaan. Ik voelde me niks waard. Ik kon mijn emoties niet plaatsen. Het werd erger en erger en ik kwam in een loop. Ik voelde me een slachtoffer.
Terugkomend op alles gebeurd met een reden.
Oktober dit jaar scheurde ik mijn rechter kruisband af. Ik zat slecht in mijn vel. Dus toen ik mijn rechter kruisband scheurde dacht ik: dit ook er nog bij. Maar nu denk ik dat het goed is dat het gebeurd is.
Na een simpel mis stapje (weer tijdens het dansen) viel ik weer door mijn knie. In eerste instatie werd er weer gedacht ‘’niks aan de hand’’, maar ik wist wel beter. En inderdaad: weer een gescheurde kruisband. Blijkbaar heb ik aanleg voor kruisband problematiek. Het goede nieuws: met een operatie zou mijn kruisband sterker worden. Met spoed werd er een operatie gepland om hopelijk auditie te kunnen doen in maart. De operatie ging goed en na twee dagen had ik al fysio, weer bij Topsupport.
Echter ging het die zondag mis. Ik werd bewusteloos gevonden op de grond en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar duurde het ruim 5 uur voordat ik weer ‘’normaal’’ kon ademen. Ik had enorm geluk gehad. Dat besef is er nog steeds niet helemaal. Ik moest blijven, maar snapte zelf niet waarom. Moest scans maken, maar waarom? Omdat ze longembolieën vonden. Dat zijn bloedpropjes, trombose die uit het been door de aders in de longen terecht zijn gekomen. Voor mensen die zelf een operatie hebben en denken: dat wil ik niet, maak je niet druk. De kans is 1 op duizenden. Dikke vette pech dus.
Door die operatie ben ik anders gaan denken. Ik leef. Dat had zomaar anders kunnen zijn. De doktoren zeggen het nog bijna dagelijks: ‘’Als je propjes een paar millimeter naar rechts hadden gezeten was je nu dood.’’ Dood. Wat een gek idee. Gelukkig ben ik dat niet. Ik mag leven, dus ik wil leven.
Littekens zijn mooi
Mijn littekens zijn deel van mij. En als ik ze een plekje wil geven moet ik ze behandelen als een kunstwerk in het museum: Goed voor zorgen. Als ik nu kijk naar de littekens op mijn rechterknie dan vind ik ze prachtig. Ze horen bij mij. En uiteindelijk gaan ze weg en kan ik weer dansen. Dus dat wil ook doen met de littekens uit het verleden. Niet verstoppen, maar over praten. Dan kunnen ze vervagen. Ik wil niet zielig zijn, nooit gewild, maar soms moet je bepaalde dingen delen. Dan kunnen mensen je begrijpen. Want als je opeens boos doet of verdrietig, dan is de wereld ook geen betere plek. Niet voor mezelf en niet voor de mensen om mij heen.
Mijn revalidatie gaat goed. Ik ben nu drie weken verder en loop zonder krukken. Dat is een hele prestatie gezien de omstandigheden. De vorige keer deed ik daar 7 weken over en toen lag ik niet een week in het ziekenhuis. Ik ben trots op mezelf en ga kei en kei hard werken. Mijn benen worden weer sterker en ikzelf ook. En dat gaat met pieken en dalen. Soms een stapje terug en dan weer drie vooruit.
Geen hechtingen
Het bloedt niet meer
Maar mijn littekens
Doen vandaag even zeer
Geen pijn meer, maar de herinnering
Doet meer met me dan ik
aan zag komen
Het raakt me dieper
dan ik had voorgenomen
Vandaag komen tranen
Vandaag geen verweer
Vandaag doet het gewoon zeer
Maar morgen,
morgen schijnt de zon heus weer
