De weg naar... Pandemie in mijn hoofd (#2 Vrouw)

VROUW

In deze serie ‘’De weg naar’’ vertel ik het verhaal achter mijn gedichten. Mijn bundel is erg persoonlijk geschreven. Gedichten die gaan over vreugde, liefdesverdriet, eenzaamheid en teleurstelling. Emoties die iedereen wel eens voelt. En daarnaast betrek ik het wereldwijde probleem (de Pandemie) en hoe de pandemie mijn leven heeft beïnvloedt. Persoonlijke groei van mezelf staat centraal, waarin ik herkenbare onderwerpen voor jonge vrouwen langs laat komen. Vandaar dat ik jullie graag meeneem in mijn wereld.

Deze bundel is geschreven uit het oog van een vrouw. Een meisje. Vrouwen interesseren me. Hun verlangens, angsten en behoeften, en in hun diepere verlangens. In mijn bundel heb geprobeerd het beeld te schetsen van een vrouwelijk archetype, maar dat beeld bestaat natuurlijk van wat ik zie en denk, dus de waarheid zal het nooit zijn.

Vrouw zijn

Vrouw zijn laat je soms minder voelen. De manier waarop mannen vrouwen soms behandelen is onuitstaanbaar. Het feit dat ik een vrouw ben maakt me niet minder, dommer, slechter. Ik ben geen object, maar een mens. Ik denk dat we de ouderwetse manier van denken moeten loslaten. We leven in de 21ste eeuw. De religieuze concepten van onze patriarchale cultuur, het oude concept van liefde en hulpeloosheid jegens mannen hoort niet meer bij deze tijd. Als vrije vrouw verlang ik naar een partnerschap met een man waarin ik mezelf niet onderdruk, noch me van hem afkeer, noch mezelf boven hem plaats. Als heteroseksuele vrouw zeg ik: ik heb mannen nodig. Toch heb ik een man niet nodig als heerser, noch als onderdrukking, noch als betweter. Maar als gelijke. Als jonge vrouw krijg ik veel aandacht van mannen en soms is het leuk om complimenten te krijgen, maar ik wil liever gezien worden voor wie ik ben als persoon, mijn intelligentie en ambities, dan voor mijn lichaam.

Hoewel ik vrouwen interessant vind ga ik meer met mannen om. Ik vind vrouwen snel intimiderend. Vroeger vergeleek ik mezelf continue met andere vrouwen en ik kwam daar dan als slechtste uit. En vaak dacht ik dan negatief over die vrouwen, om te proberen mezelf beter te laten voelen. Gelukkig vergelijk ik mezelf al veel minder met anderen en voel ik steeds vaker: iedereen is anders, dus respecteer dat.

Ik ben zelf niet het mooiste meisje. Ik denk dat schoonheid sowieso subjectief is, wat de een mooi vindt, hoeft de ander niet mooi te vinden. Ik denk dat elke vrouw op een punt in haar leven getwijfeld heeft of zich onzeker voelde over haar uiterlijk. Ik ben altijd erg klein geweest en vroeger associeerde ik dat met lelijk. En omdat ik zo lomp ben heb ik snel krassen en plekjes en daar schaamde ik me dood voor. Nu ook nog wel eens.

Ik denk dat dat te maken heeft dat vrouwenlichamen gecommercialiseerd zijn. Het beeld van een perfect lijf, de perfecte vrouw zijn. Terwijl elke vrouw heeft een persoonlijke landkaart met haartjes en plekjes, deuken en littekens. Met lichaamsdelen die je uniek, mooi, lelijk of ‘gewoon’ vindt, onderdelen die genot brengen, delen die gespierd of juist slap zijn. Bij iedereen is het anders, maar uiteindelijk toch allemaal hetzelfde. We bekijken mannenlijven vaak veel neutraler, in ieder geval minder vaak met zo’n oordelende, objectiverende blik. Dat moeten we ook met vrouwen doen.

Benieuwd hoe al die gedachten in dichtvorm zijn? Houd dan deze website in de gaten. Binnenkort verschijnt mijn bundel ‘’Pandemie in mijn hoofd’’


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Mooi gezegd en zeker waar.
Tessa, op 05-04-21

De weg naar... Pandemie in mijn hoofd (#2 Vrouw)

Een nieuwe weg... Pandemie in mijn hoofd (#9 Littekens)

In het Eindhovensdagblad

After Pandemie in mijn hood (BOEK, OPLEIDING, EUROVISIE)

BOEK IS UIT!

Nog 2 dagen!